Criminaliteit & Etniciteit

Rotterdam registreert de etniciteit van criminelen. “Boe!”, roepen onze linkse vrienden. Maar wat blijkt nu? De cijfers spreken klare taal: 55% van de Marokkaanse, Rotterdamse jongemannen komt in aanraking met de politie op verdenking van een delict (toegegeven, verdenking is niet meteen schuldig, maar laten we onszelf niet voor de gek houden). De rest van de peer group ziet er als volgt uit: Antillianen (40%), Surinamers (40%), Turken (36%), autochtonen (18%).

Dit zijn significante verschillen die glashard aantonen dat verschillende culturen verschillend maatschappelijk succes mogelijk maakt. Het woord ‘inferieur’ komt opborrelen, zeker als je Chinezen in het lijstje zou meenemen wordt duidelijk dat de problemen niets met taalachterstanden, sociaal-economische status of huisvesting ligt. Crimineel wordt je door een keuze en dit wordt in bepaalde culturen gestimuleerd en in andere culturen voorkomen. Je kunt, in mijn beleving, hier spreken van betere en mindere culturen. Respect voor anderen, hun spullen en lichamelijk welzijn zijn essentieel voor een vrije maatschappij waarin geluk en welzijn welig kan tieren. De vraag rijst dan ook of immigratiebeleid ook op cultuur zou moeten gaan discrimineren (zoals er al terecht op bijv opleidingsniveau wordt gediscrimineerd). Probleem is hierbij wel dat bijv in Marokko het verschil tussen Berbers en Arabieren levensgroot is. Praktisch is het dus lastig, maar principieel moeten we er wat mee kunnen.

Wat we in ieder geval kunnen concluderen is dat het Rotterdams registeren van etniciteit bij criminaliteit navolging verdient. Meten is weten.