Abortus: de argumenten

Ik heb al eerder geschreven over mijn persoonlijke paradigma verandering naar het christendom toe. Een van de onderwerpen waar dit een enorm effect op heeft gehad is, haast clichématig, abortus. Ik heb in mijn naïeve puberverleden weleens geroepen dat een foetus net zoiets is als een arm. Overigens is in dat licht geestig om op te merken dat geen mens een ander zou helpen bij het verwijderen van zijn of haar arm, muv medische redenen. Afin.
De direct reden voor mijn wisseling van standpunt was het lezen van psalm 139:
15 Toen ik in het verborgene gemaakt werd,
kunstig geweven in de schoot van de aarde,
was mijn wezen voor u geen geheim.
16 Uw ogen zagen mijn vormeloos begin,
alles werd in uw boekrol opgetekend,
aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één.
Hieruit blijkt dat je als vormeloos klompje cellen al gekend bent door God en dat je dus waardevol bent, net zo waardevol als een geboren kind.
Maar in het publieke debat heb je aan de bijbel niet zoveel. De argumenten zullen de brug tussen gelovigen en niet-gelovigen moeten kunnen oversteken. Gelukkig zijn die argumenten er ook.

1. Wanneer begint leven?
Aan de huidige wetgeving (vrij abortus voor week 24) ligt een heldere filosofische keuze ten grondslag. Een leven is pas waardig bescherming te ontvangen als het zelfstandig kan voortbestaan (met hulp van apparaten, wat op zich al een paradox is). De medische wetenschap heeft in 1984 bepaald dat dit na 24 weken. Ik heb begrepen dat inmiddels na week 21 al van overleven sprake kan zijn, maar uiteraard is de wetgeving niet aangepast. Jan de Vries heeft terecht recent opgeroepen ongeboren baby’s van de medische vooruitgang mee te laten profiteren en dus de grens terug te brengen.
Terug naar het principe; vanuit welk ethisch oogpunt is het verdedigbaar om het leven pas waardevol te verklaren als het de moeder niet meer nodig heeft? Hoe komen we daarbij? Het is een volstrekt arbitraire grens met enorme gevolgen. Leven dat zichzelf niet kan verdedigen wordt als onhandige last weggesneden uit onze samenleving, alsof het compleet los staat van het leven dat het zal worden en alsof het een vervelende cyste is.
2. Verantwoordelijkheid nemen voor daden.
Dit is een onpopulair onderwerp voor onze links-liberale medemens, maar zwangerschap is het resultaat van een handelen. In een kleine minderheid van de abortussen gaat het om verkrachting (<5%) en is die handeling dus geen keuze, in de rest wel. De ontkoppeling tussen keuze en consequentie is in onze samenleving, met ons (bijna) gratis onderwijs, huisvesting en gezondheidszorg al behoorlijk doorgeslagen, maar het moest ook nog ten koste van het ongeboren leven worden geïntroduceerd. Dat je daarmee de mens debiliseert schijnt niet bij de liberale meerderheid op te komen. Wat betreft abortus worden met name vrouwen de verantwoordelijkheid van verantwoord seksueel gedrag ontnomen. Als ze vervolgens geen zin hebben in de verantwoordelijk van het kind kunnen ze dat kind gerust door het figuurlijke toilet spoelen. Maar wie zijn billen wil branden moet ook op de blaren willen zitten. Het is niet de schuld van het kind dat moeders onverantwoordelijk met haar seksualiteit om gaat. Het minste wat ze kan doen is het kind voor adoptie opgeven. Overigens zou het in Nederland VEEL gemakkelijker moeten worden te adopteren. Er is veel vraag en veel aanbod, maar ze komen maar weinig bij elkaar. Ik zou graag dmv abortus een kind van abortus redden.
3. Vrije keuze van ouders.
Is het krijgen van een kind dan niet de keuze van de ouders, en mate name de moeder, zelf? Of korter: baas in eigen buik? Tja, diezelfde vrouwen waren ook baas in eigen broek, maar ze willen blijkbaar alleen de lusten. Ik vind dus dat die keuze ligt bij de seks en dat bij een zwangerschap deze keuze in een verantwoordelijkheid is veranderd. We geven ouders ook niet de keuze om een peuter te doden, dus iedereen ontneemt ouders die keuze op een bepaald moment. Zo’n vreemd concept is dat dus niet.
4. Maar wat te doen bij verkrachting?
Het meest gehoorde argument is natuurlijk: “maar wat als jouw vrouw/dochter was verkracht?” (wat overigens een bekende drogreden is). Allereerst is dit natuurlijk een vreselijke situatie die geen winnaars kent, dat los je met abortus niet op. Het is niet de schuld van het ongeboren kind en het doden doet geen recht aan haar onschuldige status, het verbetert haar situatie in ieder geval niet (dat kan dood sowieso vrijwel nooit). Het is begrijpelijk dat je als vrouw dat kind niet wilt opvoeden. Adoptie is dus de beste optie.
Verder moeten we het belang van deze groep niet overschatten. Zoals eerder gezegd is het een zeer kleine groep en kan onmogelijk de wet dicteren.
5. Maar wat te doen bij een moeder in levensgevaar?
Ook weer een situatie met louter verliezers. Hier is ethisch haast geen uitspraak over te doen. Het is OF het kind OF de moeder. Ik volg maar het CU die dan begrijpelijkerwijs voor de moeder kiest.
6. Maar wat te doen bij een kind met een medische conditie?
In Nederland is de situatie inmiddels zo pervers dat er ieder jaar een tiental kinderen om een hazenlip worden geaborteerd. Deze eenvoudig te verhelpen, cosmetische aandoening is voor “ouders” reden hun kind maar meteen om te brengen. Het is werkelijk de schaamte voorbij.
Maar zijn er ook betere voorbeelden? Recent is er veel consternatie ontstaan omdat de CU wilden voorkomen dat ouders kinderen kunnen krijgen met een verhoogd risico op kanker. Let wel, het gaat hier om gezonde kinderen die mogelijkerwijs op latere leeftijd weleens kanker kunnen krijgen. Alsof het leven het niet waard is om te leven als je een verhoogd risico van kanker hebt. Kanker wordt door zoveel factoren beïnvloed dat een aangeboren risico slechts één van de velen is, we gaan toch ook geen rokers preventief vermoorden?
Dan is er de casus van de mongoloïde kinderen. Is het leven van een mongoloïde kind het waard te leven? Een ieder die het plezier in het leven van een dergelijk kind ziet zal het antwoord weten.
Als laatste is er een casus van een kindje dat bij geboorte zwaar gehandicapt zal zijn en binnen korte tijd zal sterven. Het is bijna te pijnlijk om je dat voor te stellen. Ook hier is het haast onmogelijk een ethisch passend antwoord te vinden. Hier geldt de menselijke maat. Ik voel mij niet in staat hier iets zinnigs over te zeggen.
Wat over de medische redenen voor abortus kan worden gezegd is dat 8% van de gevallen in deze categorie hoort. Uit het bovenstaande blijkt dat een deel hiervan eigenlijk onnodig en niet te verantwoorden is en een deel hiervan weldegelijk een goede grond heeft. Het moet mogelijk zijn voor de gegronde gevallen een uitzondering te maken.
7. Moet je wel bij wet verbieden?
Het nummer 1 argument van liberalen wat te pas en te onpas naar voren wordt geschoven: moet je je eigen moraal via de wet aan anderen opleggen? Dit argument is valide voor veel zaken (bijv. echtscheiding) maar niet voor abortus. Als je een foetus namelijk als waardevol leven ziet (gelijk aan een ongeboren kind na 30 weken of een peuter van 2 jaar) dan is abortus identiek aan moord. Moord staat boven elke twijfel wat ethiek betreft. Het gaat bij abortus dus niet zozeer over ethiek, maar vooral over de vraag wanneer het leven begint.

Mijn conclusie is dat de vraag over het begin van het leven nooit met 24 weken kan worden beantwoord. De norm om het leven te laten beginnen vanaf het moment dat het kind buiten de baarmoeder (kunstmatig) in leven kan worden gehouden is slecht onderbouwd. Er is überhaupt geen reden een dergelijke grens te trekken. Leven is waardevol vanaf het moment dat het is ontstaan en ouders en overheid hebben de plicht om dit te beschermen vanaf het moment dat ze van het bestaan weten.