Opdonder’n: Criminele Marokkanen

Zo luidt de term die mijn Groningse vrienden bezigen als hen iets onwelgevallig is. Hun oordeel over de criminele broers uit Slotervaart laat zich dan ook raden: Opdonder’n!

Zo denkt niet iedereen erover. De VU-criminoloog Van Gemert UvA-vreemdelingenjurist Olivier, vinden het “onbehoorlijk” en “tegen de geest van de vreemdelingenwet in”. Olivier spreekt van een wettelijk ‘foefje’ om de jongens uit te zetten en Van Gemert noemt het—in de traditie van de anti-Rita krakers—deporteren (omdat het in Amerika ook zo heet, je weet toch!). Amsterdam houdt van haar Marokkanen! Of toch niet? Marcouch en Cohen, nota bene, zijn voor de uitzetting. Ongekend daadkrachtige taal voor het anders zo soft-linkse Amsterdam.

Het ND-commentaar—dat wekelijks in mijn achting stijgt met genuanceerde, fatsoenlijke commentaren—is het niet per se oneens met deze twee ‘experts’. Echter, in een briljante passage wijst ze op de plichten die bij het verblijf in Nederland horen:
“Wat Marcouch wil, strijdt met de gebruikelijke toepassing van de wet. Maar niet met de wet. En er valt voor de harde opstelling van Marcouch veel te zeggen. Want hoe bestáát het dat deze mannen hun verblijf als een recht hebben opgevat, en aan de bijbehorende plichten niet hebben voldaan? Je kunt, met Olivier, zeggen dat het een detail is waar justitie de broers nu op probeert te pakken. Maar je kunt met net zo veel recht stellen dat dit detail de kern van de zaak onthult: de broers hebben gedacht dat hun verblijf in Nederland hen tot niets verplichtte.”

Hier komen we wederom tot de kern van het verknipte, linkse wereldbeeld waarin mensen alleen rechten hebben en geen plichten. Tofik Dibi noemde de jongens, het is haast te schofterig om te herhalen, “slachtoffer van falende instanties”. Je zou hem toch met die twee broers ook een enkeltje Marokko geven? Wat een dwaallicht.

Leven in de Nederlandse samenleving is geen onbeperkt recht. Wie de grenzen van de wet overtreedt en een Nederlands paspoort heeft verliest (tijdelijk) zijn recht op bewegingsvrijheid, wie geen paspoort heeft gaat op het vliegtuig. Het is dus cel of vliegtuig, want zonder omgangsregels kan onze welvarende, stabiele samenleving niet voortbestaan. De lengte van het verblijf is daarin volstrekt onrelevant, het verblijf wordt na een bepaalde periode niet opeens een recht in plaats van een voorrecht. Dat dit niet de gebruikelijke situatie is is al erg genoeg. Marcouch en co proberen dus een terecht principe te eerbiedigen en of daar een (volkomen legaal) foefje voor nodig is is niet relevant. Wellicht dat we dit foefje moeten formaliseren. Albayrak, kom er maar in!
Luuk

Ps. Wie een lesje manipuleren & drogrederen in de praktijk wil krijgen moet dat artikel van Van Gemert lezen. Het staat vol met suggestieve woorden (die het gebrek aan feiten en bewijzen onthullen) als ‘velen’ en ‘vaak’. Hoe Van Gemert het uitzetbeleid van Amerika als oorzaak voor het gangprobleem in Latijns-Amerika en Amerika zelf weet aan te wijzen is werkelijk bizar.