Staatscreches

Het commentaar van het ND: Er woedt strijd over het subsidiëren van informele kinderoppas. De PvdA ziet hoe fraudegevoelig die regeling is en wil haar afschaffen. Scheelt honderd miljoen bovendien. Ouders brengen hun kinderen maar naar dagverblijven.

Kinderdagverblijven? briesen de coalitiepartners, 'staatscrèches'! Die term kun je van tafel vegen want hij raakt kant noch wal. Een kinderdagverblijf in Nederland is niet te vergelijken met een betonnen ophokplek uit het oude Oostblok.

Maar de term herinnert de arbeiderspartij wel terecht aan haar ideologische wortels. Achter het fraudeargument van de PvdA zit ten diepste dat socialisten vinden dat kinderopvang openbaar, seculier en door de overheid gecontroleerd moet zijn. Ook de VVD draait om de ideologische brij heen. De liberalen zijn tegen het afschaffen van de subsidieregeling omdat de PvdA zo ,,een gat op de onderwijsbegroting zou willen dekken''. Maar de VVD huldigt al decennialang de misvatting dat een moeder die thuis voor haar kinderen zorgt economisch inactief is, een kostenpost, een parasiet op de welvaart van het land. Moeders moesten van de liberalen zo nodig werken. Nu daar een economische keerzijde van blijkt, is de VVD eenvoudig moreel verplicht daarvan de consequenties te dragen.

Ook dat het CDA de term 'staatscrèches' zo gretig bezigt, stoort. Deze partij heeft zich decennialang, met of zonder de VVD als coalitiepartner, laten inpakken door de gedachte dat vrouwen inefficiënt zijn als ze niet achter een lopende band stonden of achter een bureau zaten.

Nederland is sociaal gewond. We verwarren materialisme met geluk, graaien met levensvervulling. Managers zuigen zo veel mogelijk geld uit een onderneming en stappen dan over naar de volgende. Over parasieten gesproken. Volwassen mensen lenen geld om leningen mee af te betalen. Werknemers worden ontslagen, gezinnen breken. Het enige dat het bloeden kan stelpen is een hecht sociaal verband. Het is - bepaald niet alleen economisch - wat waard als kinderen opgroeien in een vertrouwde omgeving. Dat er op hen gepast wordt door vader en moeder, en als die werken door opa en oma, door vrienden van papa en mama, mensen uit de kerk.

Dat is een kern van samenleven die door PvdA, VVD en CDA jarenlang is onderschat of ontkend. Nog steeds spreken partijen badinerend over een 'aanrechtsubsidie', als er eenvoudig een bescheiden vergoeding voor de economische waarde van het ouderschap wordt voorgesteld. Natuurlijk hoef je niet per se geld voor opvoeden en oppassen. De drijfveren voor dat handelen zijn liefde en verantwoordelijkheid. Geen slecht kader voor kinderen om in op te groeien!

Maar in een klimaat waarin de politiek zelfs liefde omrekent naar economische waarde, moet de politiek ook de consequenties van dat denken slikken. De ChristenUnie heeft gelijk: honderd miljoen oppassubsidie is welbeschouwd een koopje.


Chapeau voor het Nederlands Dagblad voor dit buitengewoon kundige commentaar!

Toevoeging van mij:
Waarom zou de overheid willen discrimineren ten faveure van creches? Waarom niet een oma subsidieren met precies hetzelfde bedrag? Waarschijnlijk is een kind veel beter af als hij voor hetzelfde geld door opa en oma wordt bezig gehouden. Er is geen enkele fundamentele reden om deze gezinnen te discrimineren.