Staatscreches

Het commentaar van het ND: Er woedt strijd over het subsidiëren van informele kinderoppas. De PvdA ziet hoe fraudegevoelig die regeling is en wil haar afschaffen. Scheelt honderd miljoen bovendien. Ouders brengen hun kinderen maar naar dagverblijven.

Kinderdagverblijven? briesen de coalitiepartners, 'staatscrèches'! Die term kun je van tafel vegen want hij raakt kant noch wal. Een kinderdagverblijf in Nederland is niet te vergelijken met een betonnen ophokplek uit het oude Oostblok.

Maar de term herinnert de arbeiderspartij wel terecht aan haar ideologische wortels. Achter het fraudeargument van de PvdA zit ten diepste dat socialisten vinden dat kinderopvang openbaar, seculier en door de overheid gecontroleerd moet zijn. Ook de VVD draait om de ideologische brij heen. De liberalen zijn tegen het afschaffen van de subsidieregeling omdat de PvdA zo ,,een gat op de onderwijsbegroting zou willen dekken''. Maar de VVD huldigt al decennialang de misvatting dat een moeder die thuis voor haar kinderen zorgt economisch inactief is, een kostenpost, een parasiet op de welvaart van het land. Moeders moesten van de liberalen zo nodig werken. Nu daar een economische keerzijde van blijkt, is de VVD eenvoudig moreel verplicht daarvan de consequenties te dragen.

Ook dat het CDA de term 'staatscrèches' zo gretig bezigt, stoort. Deze partij heeft zich decennialang, met of zonder de VVD als coalitiepartner, laten inpakken door de gedachte dat vrouwen inefficiënt zijn als ze niet achter een lopende band stonden of achter een bureau zaten.

Nederland is sociaal gewond. We verwarren materialisme met geluk, graaien met levensvervulling. Managers zuigen zo veel mogelijk geld uit een onderneming en stappen dan over naar de volgende. Over parasieten gesproken. Volwassen mensen lenen geld om leningen mee af te betalen. Werknemers worden ontslagen, gezinnen breken. Het enige dat het bloeden kan stelpen is een hecht sociaal verband. Het is - bepaald niet alleen economisch - wat waard als kinderen opgroeien in een vertrouwde omgeving. Dat er op hen gepast wordt door vader en moeder, en als die werken door opa en oma, door vrienden van papa en mama, mensen uit de kerk.

Dat is een kern van samenleven die door PvdA, VVD en CDA jarenlang is onderschat of ontkend. Nog steeds spreken partijen badinerend over een 'aanrechtsubsidie', als er eenvoudig een bescheiden vergoeding voor de economische waarde van het ouderschap wordt voorgesteld. Natuurlijk hoef je niet per se geld voor opvoeden en oppassen. De drijfveren voor dat handelen zijn liefde en verantwoordelijkheid. Geen slecht kader voor kinderen om in op te groeien!

Maar in een klimaat waarin de politiek zelfs liefde omrekent naar economische waarde, moet de politiek ook de consequenties van dat denken slikken. De ChristenUnie heeft gelijk: honderd miljoen oppassubsidie is welbeschouwd een koopje.


Chapeau voor het Nederlands Dagblad voor dit buitengewoon kundige commentaar!

Toevoeging van mij:
Waarom zou de overheid willen discrimineren ten faveure van creches? Waarom niet een oma subsidieren met precies hetzelfde bedrag? Waarschijnlijk is een kind veel beter af als hij voor hetzelfde geld door opa en oma wordt bezig gehouden. Er is geen enkele fundamentele reden om deze gezinnen te discrimineren.

Comakids

Wijze woorden van het ND afgelopen week over comazuipende pubers: “De veelgebruikte aanpak van ouders om onder begeleiding kinderen 'te leren drinken' - een slokje is niet zo erg - is een fabel gebleken. Het is eerder het eigen, volwassen drinkgedrag dat kinderen, soms op zeer jonge leeftijd, tot drinken aanzet. Het jongste kind dat vorig jaar met een vergiftiging in het ziekenhuis werd opgenomen was elf jaar oud. Dan dringt zich de sombere vaststelling van Van der Lely op: 'Het wachten is op de eerste jongere die zich dood drinkt'. Voor het zo ver komt is het aan ouders het roer opvoedkundig drastisch om te gooien. Zij moeten in hun gezin met de kinderen niet gaan polderen over drankgebruik, maar de moed hebben zo lang mogelijk 'nee' te zeggen.”

De winst van dit stukje zit hem in een tweetal zaken. Allereerst, het eeuwige liberale dogma van “gecontroleerd toelaten” (in andere vorm “gedogen” genoemd) of “leren drinken” blijkt niet tot resultaten te leiden: Nederlandse jongeren behoren tot de topdrinkers in Europa. In bredere ethische zin kan de conclusie worden getrokken dat het algemene dogma van “ze doen het anders toch wel, laten we dan tenminste controleren” nu toch echt zijn langste tijd gehad heeft. Amsterdam verkleint haar wallen (heeft het daar tot minder prostitutie of mensenhandel geleid?) en coffeeshops worden geweerd uit de buurt van scholen (het wachten is op een totaalverbod). De eerdergenoemde dogma’s worden in rap tempo van hun dogmatische status ontdaan, Nederland lijkt de waarheid onder ogen te gaan zien. Het drankdebat leidt dit paradigma wisseling.

Het tweede winstpunt is dat de ouders meer en meer als primair verantwoordelijke worden gezien. Het lijkt een voor de hand liggende houding, maar is het allerminst. Na 3 decennia lang alle problemen afschuiven op de overheid is deze houding een verademing. Er lijkt een herwaardering van het eeuwenoude principe van “een goed voorbeeld doet goed volgen”. In feite is dit een bescheiden overwinning voor het conservatisme.
De overwinning is bescheiden, want het blijft vooralsnog bij de debat. Daarnaast blijft de overheid altijd de neiging behouden zelf zaken aan te pakken, met de optimistische insteek dat ze werkelijk iets kan veranderen. Het enige wat de overheid moet doen is zorgen dat haar eigen wetten strict worden nageleefd. Grote groepen drinkende jongeren behoren geen plek te hebben in de publieke ruimte, waarom laten we dit toe? Waar bezuipen drinkende 12-jarigen zich anders? Ook die illegale drankketen kunnen eenvoudig gesloten worden me dunkt. Desnoods kun je als politie voor de verandering de wet op openbaar dronkenschap eens gaan naleven voor de deur, dan is je probleem ook zo opgelost.

Al met al is er ook hoop voor ons liberale landje, het is een kwestie van tijd voordat het conservatisme definitief voet aan de grond krijgt in de politiek.