Prostitutie

De opheffing van het bordeelverbod, nu tien jaar geleden, is een van de lelijkste erfenissen van het paarse bewind (1994-2002).

De gedachte achter de legalisering van de prostitutie was dat daarmee een scherp onderscheid gemaakt kon worden tussen gedwongen en vrijwillige prostitutie. Een gedachte die weer stoelt op versleten erfgoed van de jaren zestig, namelijk dat de vrouw zelf baas is. Als zij haar lichaam prostitueert, zou dat haar eigen vrije keus zijn. Hoe schokkend naïef was die gedachte. Misschien is het wel een idee de bedenkers ervan nog eens publiek te horen voor een parlementaire onderzoekscommissie. Reeds enkele jaren na de opheffing van het bordeelverbod kwamen er verontrustende signalen uit de branche zelf. Zo gaf de Rutgers Nisso Groep aan dat de meeste prostituees een achtergrond hebben van seksueel misbruik.

Belangrijk was ook het rapport Schone schijn van de Nationale Recherche uit 2008. Deze dienst stelde vast dat in grote steden als Amsterdam, Alkmaar en Utrecht mensenhandelaren en pooiers in de vergunde prostitutiegebieden ongestoord hun gang konden gaan. Diezelfde recherche prikte ook de ballon door van de vrije keus voor prostitutie. De 'bedrijfstak' is vergeven van ,,bedreigingen, geweld, angst en afhankelijkheid''.

Staande bij deze puinhopen van paars ziet de overheid zich genoodzaakt de rotzooi te ruimen. Een aardig begin was de vaststelling in het regeerakkoord dat de prostitutiebranche een ,,broeinest is van zwartwerken, vrouwenhandel, witwassen en andere vormen van illegaliteit en criminaliteit''. Bijna drie jaar later moet wetgeving, waarin een strengere aanpak van al die misstanden wordt aangekondigd, nog door de Kamer. Pas in november vorig jaar dienden de ministers Guusje ter Horst (Binnenlandse Zaken) en Ernst Hirsch Ballin (Justitie) een wetsvoorstel in. Ze willen een verplichte vergunning voor alle seksbedrijven, registratie van alle prostituees en strafbaarstelling van hoerenlopers die gebruikmaken van illegale prostituees.

Het is een pover begin de ellende enigszins in te dammen. Opmerkelijk is dat lokaal, vooral in grote steden, het bestuur zich krachtdadiger toont. Enkele jaren geleden trotseerde de Amsterdamse wethouder Lodewijk Asscher de vrijheid-blijheid-denkers met zijn aanpak van de verziekte Wallen. Asscher zei in een interview met het Nederlands Dagblad liever een toeristische attractie minder te hebben dan ,,medeplichtig te zijn aan het misbruik van vrouwen''. Die nuchterheid van deze PvdA'er, mede ingegeven door voormalig raadslid en ex-prostituee Karina Schaapman, werkt aanstekelijk. Ook in Groningen, Leeuwarden en Utrecht zijn het met name PvdA'ers die zich losmaken van de oude paarse reflexen en zich inzetten voor, veelal bedreigde, vrouwen. Je zou het kunnen opvatten als een opleving van het degelijke wethouderssocialisme, waar de PvdA ooit bekend om stond.

Bron: Nederlands Dagblad
Wederom geniaal commentaar al mag dat 'wethouderssocialisme' wel wegblijven.